Suplikacje, czyli śpiew rozpoczynający się od słów „Święty Boże, Święty Mocny, Święty a Nieśmiertelny, zmiłuj się nad nami”, należą do najważniejszych śpiewów błagalnych w języku polskim wykonywanych przez lud (z łac. supplicatio — ‘prośba, błaganie’). Błagania ludu dotyczą zachowania od nieszczęść grożących duszy lub ciału, są prośbami o odsunięcie klęsk doczesnych (zarazy, głodu, ognia, wojny, pijaństwa, nagłej i niespodziewanej śmierci). Wierni proszą także o ducha pokuty, o dobrą pogodę, względnie o deszcz, o zdrowie, o pracę i chleb, o jedność chrześcijan. Ich śpiew jest zalecany w szczególnie trudnych chwilach życia wspólnoty czy całego społeczeństwa. Ks. Władysław Alojzy Jougan, jeden z polskich teologów przełomu XIX i XX wieku, pisze, że prośby Suplikacji śpiewane są najczęściej przed wystawionym Najświętszym Sakramentem i mogą łączyć się z odmówieniem lub odśpiewaniem Litanii do Wszystkich Świętych. Dodaje też, że „nawet szereg modlitw po tej litanii ma zwykle nazwę suplikacji. Szczególnie jednak przypada ta nazwa modłom publicznym wtedy, gdy po odśpiewaniu trzykrotnym prośby w litanii zawartej, na której wyjednaniu właśnie w owym czasie ludowi zależy […], rozpoczyna się nabożeństwo pieśnią: Święty, Święty, Święty, po czym po wystawieniu Najświętszego Sakramentu na podwyższeniu ołtarza odbywa się ono dalej porządkiem poprzednio podanym. W dalszym toku śpiewa lud niekiedy pieśń Przed oczy Twoje Panie, następnie: Święty Boże, a kapłan rozpoczyna pieśń: Pobłogosław, i udziela w końcu błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem”. Modlitwa Suplikacji może mieć swoje miejsce po mszy św., choć może też występować po nieszporach niedzielnych i świątecznych, lub osobno w ramach specjalnego nabożeństwa, zwłaszcza tam, gdzie jest Najświętszy Sakrament wystawiony ku czci publicznej.

Bogumiła Mika

Suplikacje w wykonaniu organisty Jacka Rządkowskiego